Τα στοιχεία είναι συντριπτικά και επιβεβαιώνουν ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ήταν αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας – μιας συνωμοσίας οργανωμένης από τον Οσάμα μπιν Λάντεν και μια ομάδα αεροπειρατών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Σαουδάραβες.
Ωστόσο, για πολλούς αυτός ο απλός εξηγητικός μηχανισμός δεν αρκεί. Οι θεωρητικοί συνωμοσίας έχουν διατυπώσει πολύ πιο περίπλοκες θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες η επίθεση στα Δίδυμα Φρούρια και το Πεντάγωνο δεν ήταν απλώς έργο της Αλ Κάιντα, αλλά είχε και εσωτερική εμπλοκή. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους, ο αντιπρόεδρος Ντικ Τσέινι και κορυφαίοι σύμβουλοι της κυβέρνησης Μπους είχαν εκ των προτέρων γνώση ή ακόμα και συμμετοχή στην επίθεση.
Οι Αντισημιτικές και Εναλλακτικές Θεωρίες
Ορισμένες διαδεδομένες θεωρίες συνωμοσίας περιλαμβάνουν αντισημιτικά στοιχεία, όπως ο ισχυρισμός ότι η επίθεση ήταν στην πραγματικότητα οργανωμένη από το Ισραήλ.
Μια από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες είναι ότι “η αεροπορική κηροζίνη δεν μπορεί να λιώσει ατσάλινα δοκάρια”, άρα οι Δίδυμοι Πύργοι δεν κατέρρευσαν μόνο από τη φωτιά και τη σύγκρουση των αεροπλάνων, αλλά κατεδαφίστηκαν ελεγχόμενα με εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί εκ των προτέρων. Ωστόσο, αυτή η θεωρία έχει καταρριφθεί, καθώς μια έρευνα της NOVA (2006) απέδειξε ότι οι μεταλλικοί δοκοί των ουρανοξυστών μπορούν να υποστούν καταστροφική αποτυχία όταν εκτεθούν σε φλόγες που μαίνονται σε πολλούς ορόφους ταυτόχρονα.
Λογικές Αντιφάσεις και Γραφειοκρατική Ανεπάρκεια
Άλλες θεωρίες συνωμοσίας καταρρίπτονται απλά με λογική σκέψη. Για παράδειγμα, εάν – όπως υποστηρίζουν κάποιοι – δεν συνετρίβη αεροπλάνο στο Πεντάγωνο, τότε πού βρίσκεται η Πτήση 77 και οι επιβάτες της;
Σε πολλές από αυτές τις θεωρίες, η γραφειοκρατική ανικανότητα μπερδεύεται με τη συνωμοσία. Υπάρχει η αντίληψη ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι τόσο οργανωμένη και αποτελεσματική, που αποκλείεται να απέτυχε τόσο παταγωδώς στο να ανιχνεύσει έγκαιρα την τρομοκρατική απειλή ή να αντιδράσει σωστά την ημέρα των επιθέσεων. Στην πραγματικότητα, η απουσία επαρκούς αντίδρασης μπορεί να εξηγηθεί από λάθη, ελλείψεις και αστοχίες στη διαχείριση πληροφοριών και όχι απαραίτητα από μια οργανωμένη προσπάθεια συγκάλυψης ή εσωτερικής ανάμιξης.