Ο μύθος του «Αγοριού που Κλαίει» αφορά μια σειρά από πίνακες που απεικονίζουν ένα θλιμμένο μικρό αγόρι με δάκρυα στα μάτια. Αυτοί οι πίνακες, που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς τη δεκαετία του 1950 και 1960, συνδέθηκαν αργότερα με μια σειρά από ανεξήγητες πυρκαγιές, γεννώντας έναν από τους πιο τρομακτικούς αστικούς μύθους της Ευρώπης.
Η Προέλευση του Πίνακα
Η πιο γνωστή εκδοχή του πίνακα δημιουργήθηκε από τον Bruno Amadio, έναν Ιταλό ζωγράφο που εργαζόταν με το ψευδώνυμο Giovanni Bragolin. Οι πίνακες του απεικόνιζαν φτωχά παιδιά που έκλαιγαν, και πωλούνταν μαζικά σε διάφορες χώρες, κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Κατάρα του «Αγοριού που Κλαίει»
Ο μύθος της «κατάρας» ξεκίνησε το 1985, όταν η βρετανική εφημερίδα The Sun δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο “The Curse of the Crying Boy”. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ένας Βρετανός πυροσβέστης είχε παρατηρήσει ότι σε πολλά σπίτια που είχαν καεί ολοσχερώς, ο μοναδικός αντικείμενο που παρέμενε άθικτο ήταν ο πίνακας του «Αγοριού που Κλαίει».
Το άρθρο προκάλεσε πανικό και πολλοί άνθρωποι ανέφεραν ότι είχαν αντιμετωπίσει ατυχήματα ή ανεξήγητα περιστατικά μετά την απόκτηση του πίνακα. Μερικές από τις πιο γνωστές ιστορίες περιλαμβάνουν:
- Πολλές οικογένειες που είχαν τον πίνακα ανέφεραν ότι το σπίτι τους έπιασε φωτιά, αλλά ο πίνακας δεν υπέστη καμία ζημιά.
- Κάποιοι ανέφεραν περίεργα φαινόμενα, όπως ανεξήγητους θορύβους ή μετακινήσεις αντικειμένων.
- Μια οικογένεια που πέταξε τον πίνακα, λίγο αργότερα είδε το σπίτι της να καταστρέφεται από φωτιά.
Η The Sun, για να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητα, διοργάνωσε δημόσια καύση των πινάκων, όπου οι αναγνώστες μπορούσαν να στείλουν τα δικά τους αντίγραφα για να τα ξεφορτωθούν.
Οι Θεωρίες πίσω από τον Μύθο
1. Ο Πίνακας είναι Καταραμένος
Σύμφωνα με τον μύθο, το αγόρι που απεικονίζεται στον πίνακα ήταν ένα ορφανό παιδί που πέθανε σε πυρκαγιά. Η ψυχή του φέρεται να καταράστηκε όποιον κατείχε την εικόνα του.
2. Το Υλικό του Πίνακα είναι Ανθεκτικό στη Φωτιά
Μια πιο ρεαλιστική εξήγηση είναι ότι οι πίνακες τυπώνονταν σε ένα ειδικό είδος βερνικωμένου χαρτιού που τους έκανε ανθεκτικούς στη φωτιά. Έτσι, ενώ το υπόλοιπο σπίτι και τα έπιπλα καίγονταν, οι πίνακες έμεναν άθικτοι.
3. Μαζική Υστερία και Αυθυποβολή
Μετά τη δημοσίευση του άρθρου της The Sun, πολλοί άνθρωποι άρχισαν να αναζητούν συμπτώσεις και να συνδέουν τους πίνακες με κάθε ατυχία που τους συνέβαινε. Αυτό οδήγησε σε ένα φαινόμενο αυθυποβολής, που τροφοδότησε ακόμα περισσότερο τον μύθο.
Συμπέρασμα: Μύθος ή Πραγματικότητα;
Παρά τις πολλές ιστορίες και τις τρομακτικές συμπτώσεις, δεν υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι οι πίνακες του «Αγοριού που Κλαίει» είναι πράγματι καταραμένοι.
Ωστόσο, ο μύθος παραμένει ζωντανός μέχρι σήμερα, και πολλοί άνθρωποι διστάζουν να κρατήσουν τον πίνακα στο σπίτι τους, φοβούμενοι ότι μπορεί να φέρει κακοτυχία. Είτε πρόκειται για μια πραγματική κατάρα είτε για μια απλή σύμπτωση, το «Αγόρι που Κλαίει» συνεχίζει να στοιχειώνει τη λαϊκή φαντασία.